[ Pobierz całość w formacie PDF ]
– Dlaczego się pan wahasz?
– Są okoliczności, w których, nawet najbieglejszy i najbardziej doświadczony angielski
policjant nic poradzić nie może.
– Czy pan przypuszcza, że te wypadki mają styczność ze światem nadprzyrodzonym?
– Nie twierdzę tego stanowczo.
– Ale takie jest pańskie przekonanie?
– Po tej tragedii opowiadano mi o rozmaitych wypadkach, których niepodobna podciągnąć
pod zdarzenia zwykłe, pospolite i naturalne.
– Na przykład?
– Dowiedziałem się, że przed tą straszną nocą wiele osób widziało zwierzę, którego opis
zgadzał się zupełnie z powierzchownością „złego ducha” z Baskerville'u. Zwierzę to nie da
się zaliczyć do żadnego znanego gatunku. Wszyscy przyznają, że miało pozór straszny,
fantastyczny,
nieziemski. Wypytywałem się ludzi: wieśniaka, kowala i dzierżawcy; wszyscy jednakowo
odmalowali złowrogie zjawisko. Było to najdokładniejsze wcielenie psa piekielnego,
podług opisu legendy.
– A pan, jako człowiek nauki, czy wierzy w istnienie jakichś nadprzyrodzonych faktów?
– Sam nie wiem, co mam o tym sądzić. Holmes wzruszył ramionami.
– Dotychczas – rzekł – prowadziłem swoje badania w obrębie zjawisk z tego świata.
Walczyłem
ze złem o tyle, o ile mi na to pozwalały moje słabe środki; byłoby to zbyt trudne i
niedościgłe zadanie walczyć ze złym duchem. Jednak twierdzi pan, że ślady były widoczne.
– Ten dziwny pies o tyle był stworzeniem materialnym, że zdołał rozerwać szyję
człowiekowi;
a jednak pochodzenie jego jest piekielne.
– Widzę, że już zalicza się pan do ludzi wierzących w zjawiska nadprzyrodzone... Teraz
proszę mi odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie: jeśli pan w to wierzy, dlaczego zwrócił
się pan do mnie o radę? Z jednej strony prosi mnie pan, abym nie dochodził przyczyn, które
spowodowały śmierć sir Karola Baskerville'a z drugiej – żąda, abym się zajął
poszukiwaniami.
– Nie, ja pana o to nie prosiłem.
– W czym więc mogę panu dopomóc?
– Chciałem prosić, aby mi pan poradził, jak się mam zachować wobec sir Henryka
Baskerville'a,
który przybywa na stację Waterloo – tu doktor Mortimer wyjął zegarek – za godzinę i
kwadrans.
– Czy jest on spadkobiercą majątku?
– Tak. Po śmierci sir Karola dowiadywaliśmy się szczegółowo o wszystko, co dotyczy te-
go młodego człowieka, i zawiadomiono nas, że poświęca się rolnictwu w Kanadzie.
Wiadomości
zaczerpnięte o nim są najzupełniej zadowalające... W tej chwili nie mówię jako doktor,
lecz jako wykonawca testamentu sir Karola Baskerville'a.
– Czy nie ma innych pretendentów do majątku, pozostałego po nieboszczyku.
– Jedyny krewny, którego ślad odnaleziono, nazywa się Roger Baskerville; był on trzecim
bratem sir Karola. Drugi brat, który umarł bardzo młodo, pozostawił jednego syna, Henryka.
Rogera, trzeciego brata, uważano zawsze w rodzinie za parszywą owcę. Był on uosobieniem
dawnego typu Baskerville'ów i, jak mnie zapewniano, błąkał się po świecie jak stary Hugo.
Pobyt w Anglii nie przypadł mu do gustu, przesiedlił się więc do Ameryki Środkowej, gdzie
umarł na żółtą febrę w 1876 r. , Henryk więc jest ostatnim potomkiem rodu Baskerville'ów.
Za. godzinę i pięć minut mam go spotkać na stacji Waterloo... telegrafował do mnie z
Southampton,
że przyjedzie dziś rano... Cóż więc mam czynić, panie Holmes?
– Czemu nowy spadkobierca nie mógłby zamieszkać w siedzibie swoich przodków?
– Wydaje się to rzeczą zupełnie naturalną, prawda? Jednakże trzeba sobie przypomnieć, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]