[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dalej. Jeśli nie wrócę w ciągu godziny. zawiesił głos.
Spróbuję usunąć trochę tego gruzu odezwał się Ron, starając się, żeby
jego głos brzmiał spokojnie. Więc będziesz mógł. . . będziesz mógł wrócić. I. . .
Harry. . .
Niedługo się zobaczymy powiedział Harry, starając się, żeby zabrzmiało
to przekonująco.
I ruszył samotnie naprzód, mijając skórę olbrzymiego węża.
Wkrótce umilkł hałas, jaki robił Ron, starając się poszerzyć wyłom w ścianie
gruzu. Tunel wciąż zmieniał kierunek. Każdy nerw w ciele Harry ego był boleśnie
196
napięty. Bardzo chciał, żeby tunel już się skończył, a jednocześnie bardzo się
bał, co spotka na końcu. I wreszcie, kiedy minął jeszcze jeden zakręt, zobaczył
przed sobą solidny mur, na którym wyrzezbione były dwa splecione ze sobą węże
z oczami z wielkich, połyskujących szmaragdów.
Harry podszedł do ściany, czując dziwną suchość w gardle. Nie było potrzeby
udawać, że kamienne węże są żywe, bo ich oczy naprawdę wyglądały jak żywe.
Domyślił się, co powinien zrobić. Odchrząknął i wydało mu się, że szmarag-
dowe oczy drgnęły.
Otwórz się rozkazał cichym sykiem.
Węże rozdzieliły się, pojawiła się szczelina i dwie połowy muru rozsunęły się
gładko, ginąc w ścianie. Harry, dygocąc od stóp do głów, wszedł do środka.
Rozdział 17
Dziedzic Slytherina
Stał na końcu bardzo długiej komnaty wypełnionej dziwną zielonkawą po-
światą. Wysokie kamienne kolumny, ozdobione takimi samymi splecionymi wę-
żami, wspierały sklepienie ginące w mroku, rzucając długie czarne cienie.
Serce biło mu mocno, kiedy tak stał wsłuchany w przejmującą dreszczem ci-
szę. Może bazyliszek czai się gdzieś w mrocznym kącie albo za filarem? I gdzie
jest Ginny?
Wyciągnął różdżkę i zaczął iść między wężowymi kolumnami. Każdy ostroż-
ny krok rozbrzmiewał głośnym echem odbijającym się od pogrążonych w cieniu
ścian. Oczy miał zwężone, gotów zacisnąć powieki, gdy tylko spostrzeże jakikol-
wiek ruch lub usłyszy dzwięk. Puste oczodoły kamiennych węży zdawały się go
śledzić, a kilka razy serce podskoczyło mu do gardła, bo był pewny, że któreś
oko poruszyło się. A potem, kiedy doszedł do ostatniej pary kolumn, ujrzał na tle
ściany posąg wysoki jak sama komnata.
Musiał odchylić głowę, żeby spojrzeć na olbrzymią twarz, osadzoną gdzieś
pod sklepieniem Komnaty: była bardzo stara, podobna do małpiej, z długą rzadką
brodą, która opadała prawie do skraju pofałdowanej kamiennej szaty czarodzieja,
gdzie dwie ogromne stopy spoczywały na gładkiej posadzce komnaty. A pomię-
dzy stopami, twarzą w dół, leżała mała postać w czarnej szacie, z płomienistymi
rudymi włosami.
Ginny! wymamrotał Harry, podbiegając do niej i padając na kolana.
Ginny! Nie bądz martwa! Błagam cię, nie bądz martwa!
Odrzucił różdżkę, chwycił Ginny za ramiona i przewrócił ją na plecy. Twarz
była biała jak marmur i tak jak marmur zimna, ale oczy miała zamknięte, więc nie
była spetryfikowana. A skoro nie, to musi być. . .
Ginny, obudz się, proszę powtarzał, potrząsając nią rozpaczliwie.
Jej głowa miotała się bezwładnie to w jedną, to w drugą stronę.
Ona się nie obudzi powiedział cichy głos.
Harry wzdrygnął się i obrócił na kolanach.
198
O najbliższą kolumnę opierał się wysoki, czarnowłosy chłopiec. Kontury jego
postaci były dziwnie zamazane, jakby Harry patrzył na niego przez zamgloną
szybę. Ale nie mógł się mylić.
Tom. . . Tom Riddle?
Riddle pokiwał głową, nie spuszczając oczu z twarzy Harry ego.
Co to znaczy, że ona się nie obudzi? zapytał z rozpaczą Harry. Czy
ona. . . czy ona jest. . .
Ona wciąż żyje odpowiedział Riddle. Ale ledwo żyje.
Harry wpatrywał się w niego uważnie. Tom Riddle był w Hogwarcie pięćdzie-
siąt lat temu, a oto stał przed nim jako szesnastoletni chłopak, spowity dziwną
mglistą poświatą.
Jesteś duchem? zapytał niepewnie.
Wspomnieniem odrzekł spokojnie Riddle. Wspomnieniem zachowa-
nym w dzienniku przez pięćdziesiąt lat.
Wskazał na posadzkę przy olbrzymich stopach posągu. Leżał tam mały czarny
notes, który Harry znalazł w łazience Jęczącej Marty. Przez chwilę Harry zasta-
nawiał się, skąd się wziął tutaj ten dziennik ale teraz miał ważniejsze sprawy
na głowie.
Musisz mi pomóc, Tom powiedział Harry, unosząc głowę Ginny. Mu-
simy ją stąd zabrać. Ten bazyliszek. . . Nie wiem, gdzie jest, ale może się pojawić
w każdej chwili. Błagam cię, pomóż mi. . .
Riddle nie drgnął. Harry, zlany potem, podciągnął Ginny za ramiona i schylił
się po swoją różdżkę.
Ale różdżka zniknęła.
Może widziałeś. . .
Spojrzał w górę. Riddle wciąż go obserwował. . . turlając różdżkę Harry ego
między swoimi długimi palcami.
Dzięki powiedział Harry, wyciągając rękę. Na ustach Riddle a błąkał
się lekki uśmiech. Wciąż wpatrywał się w Harry ego, bawiąc się leniwie różdżką.
Słuchaj powiedział Harry naglącym tonem, czując jak kolana mdleją mu
pod ciężarem Ginny musimy iść! Jeśli nadejdzie bazyliszek. . .
Nie przyjdzie, dopóki nie zostanie wezwany oznajmił spokojnie Riddle.
Harry złożył z powrotem Ginny na posadzce, bo nie był w stanie dłużej jej
utrzymać.
Co chcesz przez to powiedzieć? Słuchaj, Tom, oddaj mi różdżkę, mogę jej
potrzebować.
Riddle uśmiechnął się.
Nie będzie ci potrzebna.
Harry wytrzeszczył na niego oczy.
Nie będzie mi. . . Co to znaczy?
199
Długo czekałem na tę chwilę, Harry Potterze powiedział Riddle. Na
możliwość spotkania się z tobą. Porozmawiania z tobą.
Posłuchaj powiedział Harry, tracąc cierpliwość chyba nie zdajesz
sobie sprawy z sytuacji. Jesteśmy w Komnacie Tajemnic. Możemy porozmawiać
pózniej.
Porozmawiamy teraz rzekł Riddle, wciąż szeroko uśmiechnięty, i scho-
wał różdżkę Harry ego do kieszeni.
Harry wpatrywał się w niego, nie mogąc pojąć, co to za dziwna gra.
Co się stało z Ginny? zapytał powoli.
Cóż, to bardzo interesujące pytanie odparł uprzejmie Riddle. I dość
długa opowieść. Przypuszczam, że prawdziwą przyczyną stanu, w jakim znala-
zła się Ginny, była jej naiwność i nieostrożność. Otworzyła swe serce i wyjawiła
wszystkie sekrety niewidzialnemu obcemu.
O czym ty mówisz? zapytał Harry.
O dzienniku. O moim dzienniku. Mała Ginny pisała w nim całymi miesią-
cami, zdradzając mi swoje wszystkie lęki i żale: jak dręczyli ją bracia, jak musiała
pójść do szkoły z używanymi szatami i książkami, jak. . . oczy mu rozbłysły
jak słynny, dobry, wielki Harry Potter nie zwracał na nią najmniejszej uwagi,
ba, chyba jej nie lubił. . .
Przez cały czas Riddle nie spuszczał oczu z twarzy Harry ego. Był w nich
jakiś dziwny głód.
To było bardzo nudne, wysłuchiwać tych wszystkich śmiesznych żalów
jedenastoletniej dziewczynki. Byłem jednak cierpliwy. Odpisywałem jej, współ-
czułem, byłem uprzejmy. Ginny mnie uwielbiała. Nikt nie rozumie mnie tak mu
jak ty, Tom. . . Tak się cieszę, że mam ten dziennik, że mogę mu zaufać. . . To tak,
jakbym miała przyjaciela, którego mogę nosić ze sobą w kieszeni. . .
Riddle roześmiał się. Był to piskliwy, zimny śmiech, który w ogóle do niego
nie pasował. Harry poczuł, że włosy mu sztywnieją i dreszcz przebiega po karku.
Nie wstydzę się przyznać, Harry, że zawsze potrafiłem oczarować ludzi,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]